De prijs die je betaalt…

Door: Gonny Pereboom, ACP-vakbondsadviseur en generalist GGP

Capaciteitsvraagstuk… Voor mij een kil beleidsmatig woord dat de lading niet dekt. Ik zie collega’s die met hart en ziel hebben gekozen voor het politievak, maar nu voor dilemma’s staan.

Afgelopen zondag had ik een ochtenddienst. In het capaciteitsvraagstuk betekent deze dienst twee auto’s met vier collega’s om ons grote gebied met ongeveer 160.000 inwoners te ‘bedienen’. We hopen dan maar dat er niemand ziek is. Ik ben net binnen als we onze eerste melding krijgen. Een man is na de mishandeling van zijn vrouw gevlucht en vervolgens met zijn auto tegen de vangrail gereden. Twee collega’s gaan naar het huis van de mishandelde vrouw. Haar huis is vernield door de man, de ravage is enorm. De derde collega en ik gaan naar het ziekenhuis. Als politieagent weet je op dat moment dat er in ons gebied geen enkele auto meer beschikbaar is voor 112-meldingen. Is dit de prijs die we willen betalen als politieagent? De keuze op deze zondagochtend ligt nu immers bij ons. Een duivels dilemma…

De man die na mishandeling van zijn vrouw tegen de vangrail reed, wordt in het ziekenhuis behandeld aan zijn verwondingen als gevolg van de aanrijding die hij zelf heeft veroorzaakt. Ik kijk naar deze situatie met een politiebril. Vanuit mijn rechtvaardigheidsgevoel denk ik in eerste instantie ‘eigen schuld’. De man is verdachte en moet worden aangehouden. Ook moet worden vastgesteld of de man onder invloed van alcohol of andere middelen handelde. Terwijl ik in het ziekenhuis ben, hoor ik onze meldkamer herhaaldelijk via de porto vragen: ‘Wie kan ik koppelen aan een prio 1 melding? Ik heb geen wagens beschikbaar!’ Een prio 1 melding is een burger die ons nodig heeft en hiervoor 112 belt!

Vanuit de capaciteitsgedachte bekruipt mij even het idee dat de verdachte die in het ziekenhuis ligt wellicht zijn straf al heeft gehad. Zijn auto is immers total loss en hij heeft behoorlijk wat verwondingen opgelopen. Is het een idee om die spoedmelding te doen in plaats van hier het werk af te handelen met deze verdachte? Tegelijkertijd staan mijn collega’s tegenover een mishandelde vrouw die twee huilende kindjes aan haar hand heeft. De vrouw heeft verwondingen opgelopen doordat zij meerdere malen in haar gezicht is geslagen. Haar kinderen zijn emotioneel beschadigd door het geweld, waarvan zij op deze zondagochtend getuige waren. Wat heeft vanuit het capaciteitsvraagstuk voorrang? Dat lees ik namelijk nergens terug in beleidsafspraken.

Is er nog ruimte in de afhandeling van zaken? Mijn collega’s zouden tegen de mishandelde vrouw kunnen zeggen dat zij een afspraak kan maken om later aangifte te doen. Wellicht kan zij zelf de huisarts bellen voor hulp bij de psychische schade die zij en haar kinderen hebben opgelopen? Vervolgens kan zij met haar verzekering bespreken hoe zij omgaat met de schade aan haar woning. Stellen we als politieagent een to-do-list op en gaan wij vervolgens zo snel mogelijk naar de volgende melding?

Bij de debriefing aan het eind van de dag bespreken we deze dilemma’s. Ik hoor mijn collega zeggen: ‘Als meisje van vier jaar wist ik al dat ik bij de politie wilde. Dat was mijn droom! Ik was zo trots toen ik werd aangenomen en nog trotser toen ik mijn diploma behaalde. Als iemand 112 belt rij ik de straatstenen eruit om iemand te redden!’ En nu… Kan iemand mij vertellen hoe ik, vanuit de capaciteitsgedachte, moet omgaan met de dagelijkse duivelse dilemma’s?

Aan jou het verzoek: maak de politiek nogmaals eens te meer duidelijk waar de pijnpunten zitten, de gevolgen van de werkdruk voor politiemensen en burgers, denk mee over oplossingen en vul onze vragenlijst in ->