Helden van de coronacrisis

De ACP heeft veel respect voor de mannen en vrouwen die ook tijdens deze coronacrisis klaarstaan voor de maatschappij. Een dubbelinterview met Martijn, politieagent in Arnhem, en zijn vriendin Wenke die als HBO-verpleegkundige werkt in het Gelre Ziekenhuis in Zutphen. “Wij kunnen niet zeggen we blijven thuis en raken niemand aan, dan zouden we ons werk niet meer kunnen doen.”

Martijn werkt in het flexteam bij de politie. Dit houdt in dat hij niet alleen noodhulp draait, maar ook wordt ingezet op andere zaken. “Veel voorbereidend werk kan ik thuis doen, maar als we ondersteunend en projectmatig worden ingezet op het gebied van heterdaadmiddelen en iemand aanhouden, dan moet je gewoon de straat op en naar het bureau om je middelen op te halen. Afgelopen dinsdag vervoerde ik nog iemand naar het bureau. Er zit dan wel een plastic plaat tussen ons in, maar op het moment dat je de schuifdeur van de bus opent, dan ben je alweer een meter bij diegene vandaan. En wat dacht je van een fysieke aanhouding? In ons beroep is het gewoon niet altijd mogelijk om 1,5 meter afstand te houden”, vertelt Martijn.

Wenke werkt als verpleegkundige op de speciale corona-afdeling en heeft hier ook mee te maken. “Wij moeten klaarstaan voor de mensen en hen de beste zorg verlenen. Dit kan niet als we een stapje terug doen. De patiënten hier zijn heel erg eenzaam. Ze liggen alleen op een kamer en mogen geen bezoek ontvangen. Ze zien alleen ons en dan zijn we ook nog helemaal bedekt in een pak, met een muts, bril, mondkapje en handschoenen. Dit maakt het voor de patiënt en de verzorgenden extra zwaar.”

Houd je aan de maatregelen!

Wenke en Martijn zien de gevolgen van de coronacrisis van dichtbij. Het maakt hen dan ook boos dat er nog steeds mensen zijn die zich nog steeds niet aan de afgekondigde maatregelen van het kabinet houden en dat er zelfs mensen zijn die de politie of ouderen bewust in het gezicht spugen of hoesten. “Schandalig. Ik ben blij dat het OM hard optreedt tegen deze mensen. Zelf heb ik het gelukkig nog niet meegemaakt, maar ik begrijp dit gedrag en de laksheid van sommige mensen echt niet. Als ik buiten ben en door mijn werk met anderen in aanraking kom, let ik juist extra op mijn hygiëne. Wanneer ik dan zie dat anderen zich hier niet aan houden, voelt het soms als vechten tegen de bierkaai”, zegt Martijn.

Wenke beaamt dat. “De mensen die zich nu niet aan de regels houden, liggen over twee weken misschien wel bij ons in het ziekenhuis te vechten voor hun leven. Daar zouden ze eens over na moeten denken. Wij letten er constant op dat we geen materiaal, een ander of onszelf besmetten. Dit kost ontzettend veel tijd, maar we doen dit in het belang van alle mensen. En reken maar dat dit niet makkelijk is op een bloedhete afdeling waar geen ramen open mogen. Ik snap heus wel dat de heftigheid niet tot iedereen doordringt als je er niet met je neus bovenop staat. Maar zo moeilijk is het toch niet om je aan een paar maatregelen te houden?”

Onrust en onzekerheid

De richtlijnen van het RIVM zijn voor de meeste beroepsgroepen duidelijk, thuisblijven als je last hebt van verkoudheidsklachten en/of koorts. Voor politiemedewerkers en verzorgenden is dit anders. Zij mogen in principe alleen thuisblijven als ze óók koorts hebben. Voor Martijn en Wenke voelt dit vreemd aan. “Ik zou zeggen neem dit risico niet, zeker omdat ik van Wenke ook hoor dat er genoeg mensen zijn met lichte klachten die ook corona kunnen hebben. Een aantal van mijn collega’s zijn mogelijk al besmet en dat zorgt toch voor onrust. Wanneer er nu een collega begint te hoesten kijk je toch een keer extra over je schouder. Dan denk ik, blijf toch thuis en ziek goed uit”, zegt Martijn.

“We zien hele zieke patiënten die heel snel achteruitgaan en waarvan er zelfs mensen overlijden, maar er zijn ook patiënten waaraan je nauwelijks iets merkt. Dit maakt je onzeker. Ik vind het toch wel ernstig dat wij met hoestklachten mogen werken, terwijl wij juist degenen zijn die met kwetsbare mensen werken. Ik weet dat we moeten. Dit is ook het vak waarvoor we hebben gekozen en natuurlijk vind ik het heel belangrijk dat de mensen de juiste hulp krijgen, maar de angst om besmet te raken is er voor ons allebei wel", vertelt een bezorgde Wenke.

Soms lopen de emoties hoog op door alle spanningen op dit moment. Gelukkig kunnen de twee er met elkaar goed over praten. “We moeten er toch doorheen, net als alle anderen”.