Stop met politiemensen overvragen

Van 21 oktober tot 6 november konden politiemensen zich via onze online enquête uitspreken over de werkdruk bij de politie die door extra taken steeds verder oploopt. Terwijl veel politiemensen al op hun tandvlees lopen. Behalve confronterende verhalen hebben collega’s in de basispolitiezorg, opsporing en ondersteuning ook aangegeven wat er volgens hen op korte termijn moet gebeuren. Om zodoende te voorkomen dat onderbezetting bij de politie tot meer extreme en onverantwoorde situaties leidt. De enquête is gesloten.

Wij gaan de uitkomsten analyseren en stellen binnenkort op basis daarvan eisen op richting politici en bestuurders. Want keuzes maken in wat er wel en niet van politiemensen wordt gevraagd – bovenop voldoende investeringen – is de verantwoordelijkheid maar bepaald geen kernkwaliteit van de politiek. De realiteit is dat plichtsgetrouwe politiemensen worden overvraagd doordat keer op keer nieuwe prioriteiten worden gesteld.

Halsstarrig

De ACP en de andere bonden hebben de afgelopen jaren herhaaldelijk aangedrongen op een structurele oplossing voor de toenemende capaciteitsproblemen, vooral ook met het oog op de grote uitstroom bij de politie. De politiek heeft waarschuwingen te lang genegeerd. Met afspraken in de CAO is al wel een eerste stap gezet in het terugdringen van de werkdruk, maar de huidige situatie noopt tot extra maatregelen. Het is aan de politiek om voldoende te investeren én meer balans aan te brengen in werkaanbod en capaciteit bij de politie. Blijven politici en bestuurders halsstarrig weigeren om keuzes te maken, dan moeten wij binnenkort dus maar aangeven welke stappen nodig zijn. Op basis van ideeën door collega’s zelf aangedragen. De vier politiebonden hebben afgesproken hiermee samen naar buiten te komen, omdat het capaciteitsprobleem bij de politie de afgelopen jaren onze gezamenlijke aandacht heeft gehad.

Want zoals een collega treffend verwoordt in de ACP-enquête over capaciteit (oktober/november 2019): ‘Het gaat mij niet om de verhalen. Die zijn er te veel. Het gaat er mij om dat het verhaal wordt voorkomen, waarin wordt verteld dat een collega om het leven is gekomen omdat zijn back-up er simpelweg niet was wegens te weinig personeel.’

Confronterende ervaringsverhalen politiemensen

Meer collega’s geven aan dat er al te veel verhalen zijn die overduidelijk maken wat de ongewenste gevolgen zijn van onderbezetting bij de politie. Om toch recht te doen aan de collega’s die hun ervaringen met ons hebben gedeeld en hun stem te laten horen, hieronder opnieuw een selectie van verhalen waar niemand omheen kan.

Burgers in de wacht gezet
‘Ik werk in mijn eenheid op het Regionaal Service Centrum. Er staan gemiddeld dagelijks 20 burgers in de wacht.’

Solorijden voor ogenschijnlijk meer blauw op straat
‘Binnen ons basisteam komen wij nu 15 man tekort. Het komt voor dat wij solorijden om meer blauw op straat te krijgen. De afgelopen 2 jaar zijn 50 collega’s vertrokken. Vertrokken naar andere teams of ze hebben de politie verlaten voor een andere baan met meer salaris. Tel hierbij op de collega’s die begin volgend jaar met pensioen gaan, dan valt daar niet tegenop te werven. Mocht dit zo doorgaan, dan vrees ik dat het ziekteverzuim verder omhoogschiet en dat de sfeer op de werkvloer verandert. Verder denk ik dat het gruwelijk misgaat op straat door capaciteitsproblemen. Het kan niet zo zijn dat een collega solo voor 4 dorpen de noodhulp moet rijden. Dat hij voor dat gebied alleen op de lijst staat door een tekort aan personeel.’

Veel politiemensen lopen op hun tandvlees
‘De volgende zaken hoor je werkelijk in ieder district en basisteam binnen de eenheid Rotterdam terugkomen: wijkagenten non-stop op de noodhulp, noodhulpvoertuigen die stil worden gezet (het is inmiddels zeker 4 jaar geleden dat er extra auto’s voor back-up rondreden) en het Openbaar Ministerie die steeds meer eisen stelt en de opsporing opzadelt met extra administratieve lasten (bijvoorbeeld een eenvoudige winkeldiefstal met 2 getuigen, maar de OvJ/Poco wil dat de derde ook wordt gehoord). Menig politiecollega loopt op zijn of haar tandvlees. Dit kan niet langer!’

Ook enorme werkdruk vreemdelingenpolitie
‘Wij zitten op de afdeling Vreemdelingenpolitie, Identificatie en Mensenhandel vaak met 3 tot 4 man, terwijl we vreselijk veel achterstallig werk hebben. Daarnaast zijn wij vaak nog 5 man kwijt aan bijstand voor registratie van vluchtelingen. Wij hebben dus vaak geen personeel over om zaken op te pakken, omdat we continu achter de feiten aanlopen.’

Met lood in de schoenen
‘Ik ben leidinggevende op de meldkamer. Elke week moet ik mensen vragen om diensten aan te vullen, met lood in de schoenen. We doen er alles aan om op leidinggevend niveau het zo dragelijk mogelijk te maken, maar we krijgen alleen maar meer 112 telefoontjes binnen, met minder personeel. Honderden meldingen per week worden afgesloten zonder gevraagde en nodige inzet. Alle creatieve middelen worden ingezet, maar de rek is er bij veel personeel uit. Het is lang niet altijd zo zwart/wit als men zegt. Er is echt wel nuance, maar als ik weer plekken moet gaan opvullen van uitgevallen collega’s, zucht ik diep voordat ik ga bellen. Ik word erop aangekeken dat we als NP onze zaakjes niet goed op orde hebben.’

Het ene gat met het andere vullen
‘Op de Politieacademie is een tekort aan docenten, waardoor de huidige docenten een burn-out krijgen. Collega’s zitten hierdoor niet goed in hun vel, mopperen en melden zich uiteindelijk ziek. Er worden collega’s uit de eenheid gehaald om op de academies het probleem op te lossen, maar dit is het ene gat met het andere vullen.’

Twee collega’s voor de noodhulp
‘Onlangs had ik een late dienst op een zaterdag. Ik was met één andere collega in dienst voor de noodhulp. Wij waren samen met één rechercheur de enigen in dienst. Ons werkgebied bestaat uit 44.000 inwoners en beslaat 320 vierkante kilometer aan voornamelijk landelijk gelegen gebied. We moesten van hot naar her racen om de meldingen af te handelen. Het merendeel bestond uit conflictsituaties, waaronder een situatie die gemeld werd als steekpartij. Daar ga je dan met z’n tweeën.’

Tekorten op straat goed te voelen
‘Ik werk als hondengeleider. Steeds vaker word ik alleen naar een melding gestuurd. Wat totaal niet de bedoeling is, want wij zijn ondersteunend. Ik moet dan zeuren om een eenheid voor de afhandeling. Als er echt geen eenheden meer zijn, zij wij vaak de spil om toch snel te kunnen reageren. Door de officieren van dienst worden de hondengeleiders bijna iedere dag wel gevraagd om, indien mogelijk, een bepaald district te rijden want ze hebben een tekort aan mensen. Vier eenheden voor de hele binnenstad van Amsterdam is geen uitzondering. Ons team is op sterkte. Daar hebben wij geen last van, maar buiten op straat zijn de tekorten goed te voelen.’

Zaken blijven op de plank liggen
‘We zouden aan het werk (moeten) zijn voor de burger, maar ik krijg steeds meer het gevoel dat leidinggevenden, zowel bij de politie als het OM, worden afgerekend op cijfers. En dat de administratie en registratie dus steeds meer bedoeld zijn om cijfers te kunnen genereren dan dat dit bijdraagt aan de daadwerkelijke hulpverlening voor de burger. Door een tekort aan personeel blijven veel zaken op de plank liggen die uiteindelijk vanwege de verstreken tijd helemaal niet meer worden opgepakt.’