10 mei 2021, ptss
“De term PTSS is goed bekend, alleen veel mensen weten nog altijd niet wat het inhoudt om PTSS te hebben. De impact daarvan. En in hoeverre kun je ook tegenwoordig nog aangeven dat het niet goed met je gaat? Openheid hierover is ontzettend belangrijk”, stelt Daniëlle Visser-Van den Brink. Zij is een van de (oud-)politiecollega’s die haar verhaal deelt in het boek Als de sirenes blijven loeien, in de hoop dat PTSS meer een gezicht krijgt.
Daniëlle wordt in 2016, na 18 jaar politiewerk, medisch ontslagen vanwege PTSS. Gedurende een aantal jaren heeft zij nog uit alle macht geprobeerd om naast haar herstel aan het werk te blijven. Dat mocht niet baten.
Het is 2012 als de diagnose PTSS bij Daniëlle wordt gesteld. Veroorzaakt door een aantal ingrijpende incidenten kort achter elkaar tijdens haar eerste praktijkstage op straat. Van de gruwelijke vondst van het lichaam van een 5-jarig meisje op een vuilstortplaats en een woedende menigte tijdens het verlenen van hulp na een steekpartij tot een gewelddadige confrontatie met een psychiatrische patiënt.
“We staan voor de woning als ineens ambulancebroeders naar buiten rennen en een zeer agressieve man met een groot mes in zijn hand op ons afkomt”, herinnert Daniëlle zich. De beelden die zij heeft van dit incident zijn flarden en details missen door haar PTSS. Er ontstond een situatie die Daniëlle niet kon bevatten. Een situatie waarin een collega, op dat moment haar coach, een waarschuwingsschot lost terwijl de man zwaaiend met het mes achter hen aan rent. “Daar stond ik dan als 23-jarige, op een gegeven moment ook met getrokken wapen. Ik weet nog dat ik het gevoel had de situatie niet onder controle te hebben. Ik bevroor. Pas na 56 minuten hebben collega’s de man, die volledig doorgesnoven was, kunnen overmeesteren en aanhouden.”
“Wekenlang had ik het gevoel dat er een olifant op mijn borst zat. Ik kon niet slapen en had heel erg een gevoel van falen. Je wilt mensen juist helpen en dat lukte op dat moment niet. Er waren echter collega’s die heftigere incidenten hadden meegemaakt. Mijn ervaringen waren niet zo heftig, hield ik mijzelf voor”, vertelt Daniëlle.
Daniëlle laat zich niet uit het veld slaan. Ze draait een aantal jaren in de noodhulp, wordt groepschef aangiftebalie intake & service en uiteindelijk wijkagent, maar dan komt het moment dat zij ziek wordt. Het duurt dan nog even voor duidelijk wordt dat zij PTSS heeft. Daniëlle blikt terug naar een moment kort voorafgaand aan de diagnose en probeert uit te leggen wat er in haar omging. “Ik dacht dat ik gek werd. Had inmiddels ook dwanggedachten over mezelf iets aandoen. Op een dag waren mijn kinderen, toen 2 en 4 jaar, in de tuin aan het spelen. Mijn blik werd getrokken naar een grote tak van een perenboom achterin de tuin. Ik stelde mij voor hoe ik daar aan een touw zou hangen. Voelde geen enkele emotie. Toen drong het tot mij door dat ik hulp moest zoeken.”
Zij wordt doorverwezen naar een psychiater. Binnen enkele sessies wordt duidelijk dat Daniëlle chronisch complexe PTSS heeft. “Een opluchting”, zegt zij. “Ik stelde mij niet aan. Al die tijd voelde ik mij een loser, maar ik had juist hard gewerkt en ben daarin beschadigd geraakt. Ik bedacht me tegelijkertijd, ik ben geen slachtoffer. Ik wilde aan het werk blijven. Ik heb ook letterlijk gezegd, houd mij aan boord. Daar kwam helaas geen duidelijkheid over. Zonde, want dat voedt het wantrouwen dat je op dat moment voelt. Want wat gebeurt er met mij? Wat gebeurt er met mijn functie? Die onzekerheid zorgde dat ik mijzelf nog harder wilde bewijzen, terwijl ik alleen maar verder roofbouw pleegde op mijzelf.” Daniëlle benadrukt wel dat haar directe leidinggevenden het beste met haar hebben voorgehad. “Ze hebben mij willen helpen, daar ben ik van overtuigd. Ze wisten alleen niet hoe. Ze waren ook afhankelijk van wat andere betrokkenen bij mijn reïntegratie zeiden en hadden uiteraard gewoon een team te runnen.”
PTSS heeft volgens Daniëlle belangrijke jaren van haar leven afgenomen. “Je neemt het mee op het werk en in je gezin. Het heeft mij onder andere een scheiding gekost. Achteraf gezien, want op dat moment wist ik nog niet dat ik PTSS had. Het feit dat ik ziek word maar vijf jaar mijn stinkende best doe om aan boord te blijven, dat heeft mij enorm veel energie gekost. Ik hield geen energie over voor mijn gezin. Vervolgens begint een juridische strijd voor rechtvaardigheid, om het recht op een schadevergoeding. Die strijd is net zo goed beschadigend geweest voor mijn kinderen en huidige echtgenoot. Het slokte heel veel tijd op, ik kon het moeilijk aan.”
Haar (juridische) strijd voor een volledige financiële compensatie voor haar schade door beroepsgerelateerde PTSS is begin dit jaar afgerond. Daniëlle kan nu eindelijk het boek politie sluiten, zoals zij zelf zegt. “Ik voel een gigantische opluchting nu mijn zaak voorbij is. Nu pas kan ik echt aan mijn herstel beginnen. Ik ga proberen meer rust te pakken. Daarna hoop ik weer meer energie te hebben om iets te kunnen gaan doen.”
Sinds het voorjaar van 2020 werken de politiebonden en de werkgever aan nieuwe afspraken over betere zorg, ondersteuning en vergoedingen voor collega’s die te maken krijgen met een beroepsziekte of dienstongeval. Dit nieuwe stelsel krijgt steeds meer vorm. Daniëlle is vorig jaar samen met twee lotgenoten ook uitgenodigd voor een overleg hierover met minister Grapperhaus, andere gezagsdragers en de politiebonden.
Daniëlle: “Ik vertelde daar over de strijd die wij, collega’s met PTSS, hebben moeten voeren voor rechtvaardigheid. Het was muisstil. De sfeer was om te snijden. Ik kreeg alleen bijval van Gerrit van de Kamp (ACP-voorzitter, red.). Ik waardeer het enorm dat hij voor ons opkwam. En ik hoop dat ook wij als (oud-)collega’s met onze ervaringen en verhalen hebben kunnen bijdragen aan een betere behandeling en afwikkeling van PTSS-zaken bij de politie in de toekomst.”
Wil je meer weten over wat de ACP doet voor collega's met een posttraumatische stressstoornis? Kijk op onze webpagina over PTSS.
Politieman Menno over impact van geweld
‘De verontwaardiging is groot, maar daar blijft het altijd bij’ “Vanuit de politiek wordt veel geroepen, alleen verandert er niets. Onbegrijpelijk. Bijna 92 procent van de hulpverleners kwam vorig jaar in aanraking met agressie of geweld.” Zelf is Menno tijdens een dienst op zijn motor aangereden door twee verdachten in een vluchtauto. Deze situatie en
21 sepDe gevolgen van PTSS rauw in beeld
Op donderdag 8 juni is vanaf 22.20 uur op NPO2 de documentaire Alleen thuis met een dienstwapen van regisseur Hester Overmars te zien. Met de documentaire wil KRO-NCRV een lans breken voor de politiemensen die door hun werk in psychische problemen zijn geraakt. LET OP: de documentaire kan – zeker door mensen in vergelijkbare situaties – als confronterend worden ervaren.
8 jun‘Hij is een lifesaver voor ons gezin’
Begin deze maand publiceerden wij het verhaal van een (oud-)politieman en zijn partner over de impact van politiewerk dat bij hem leidde tot PTSS en de daaropvolgende zware strijd. Het blog riep mooie en aangrijpende reacties op, van onder anderen Loek (37) en partner Melissa (38) die hun verhaal willen delen. Waarom? Omdat zelfs anno 2022 gevoelige onderwerpen als PTSS moeilijk bespreekbaar blijken, mensen vrij snel hun oordeel klaar hebben en hulp niet altijd direct wordt geboden.
29 decEffect buddyhond voor agent met PTSS
Kort na ons bezoek aan Hulphond Nederland ontvangen wij het mooie nieuws dat de stichting in gesprek is met de politie om te komen tot afspraken over het trainen van hulphonden voor getraumatiseerde politiemensen. Dankzij gesprekken met (oud-)collega’s en een proef met buddyhonden binnen het korps is de meerwaarde daarvan recent aangetoond.
25 oktAls de sirenes blijven loeien
‘Als jij nu springt, dan neem je mij mee en ik wil nog niet dood.’ Angelique probeert een man te weerhouden van een zelfmoordpoging en houdt daarbij zijn hand vast. Op dat moment dringt het tot Angelique door, het gaat verre van goed met haar. Zij werkt dan negen jaar bij de politie en verschillende aangrijpende incidenten leiden ertoe dat Angelique ziek wordt. Jaren later blijkt zij PTSS te hebben. Haar verhaal en dat van een aantal andere (oud-)politiecollega’s lees je in het boek Als de sirenes blijven loeien. De ACP sprak Angelique over het boek en haar eigen ervaringen.
10 mei