Daniëlle over haar strijd tegen en door PTSS

“De term PTSS is goed bekend, alleen veel mensen weten nog altijd niet wat het inhoudt om PTSS te hebben. De impact daarvan. En in hoeverre kun je ook tegenwoordig nog aangeven dat het niet goed met je gaat? Openheid hierover is ontzettend belangrijk”, stelt Daniëlle Visser-Van den Brink. Zij is een van de (oud-)politiecollega’s die haar verhaal deelt in het boek Als de sirenes blijven loeien, in de hoop dat PTSS meer een gezicht krijgt.

Daniëlle wordt in 2016, na 18 jaar politiewerk, medisch ontslagen vanwege PTSS. Gedurende een aantal jaren heeft zij nog uit alle macht geprobeerd om naast haar herstel aan het werk te blijven. Dat mocht niet baten.

Aangrijpende incidenten

Het is 2012 als de diagnose PTSS bij Daniëlle wordt gesteld. Veroorzaakt door een aantal ingrijpende incidenten kort achter elkaar tijdens haar eerste praktijkstage op straat. Van de gruwelijke vondst van het lichaam van een 5-jarig meisje op een vuilstortplaats en een woedende menigte tijdens het verlenen van hulp na een steekpartij tot een gewelddadige confrontatie met een psychiatrische patiënt.

“We staan voor de woning als ineens ambulancebroeders naar buiten rennen en een zeer agressieve man met een groot mes in zijn hand op ons afkomt”, herinnert Daniëlle zich. De beelden die zij heeft van dit incident zijn flarden en details missen door haar PTSS. Er ontstond een situatie die Daniëlle niet kon bevatten. Een situatie waarin een collega, op dat moment haar coach, een waarschuwingsschot lost terwijl de man zwaaiend met het mes achter hen aan rent. “Daar stond ik dan als 23-jarige, op een gegeven moment ook met getrokken wapen. Ik weet nog dat ik het gevoel had de situatie niet onder controle te hebben. Ik bevroor. Pas na 56 minuten hebben collega’s de man, die volledig doorgesnoven was, kunnen overmeesteren en aanhouden.”

“Wekenlang had ik het gevoel dat er een olifant op mijn borst zat. Ik kon niet slapen en had heel erg een gevoel van falen. Je wilt mensen juist helpen en dat lukte op dat moment niet. Er waren echter collega’s die heftigere incidenten hadden meegemaakt. Mijn ervaringen waren niet zo heftig, hield ik mijzelf voor”, vertelt Daniëlle.

Dwanggedachten

Daniëlle laat zich niet uit het veld slaan. Ze draait een aantal jaren in de noodhulp, wordt groepschef aangiftebalie intake & service en uiteindelijk wijkagent, maar dan komt het moment dat zij ziek wordt. Het duurt dan nog even voor duidelijk wordt dat zij PTSS heeft. Daniëlle blikt terug naar een moment kort voorafgaand aan de diagnose en probeert uit te leggen wat er in haar omging. “Ik dacht dat ik gek werd. Had inmiddels ook dwanggedachten over mezelf iets aandoen. Op een dag waren mijn kinderen, toen 2 en 4 jaar, in de tuin aan het spelen. Mijn blik werd getrokken naar een grote tak van een perenboom achterin de tuin. Ik stelde mij voor hoe ik daar aan een touw zou hangen. Voelde geen enkele emotie. Toen drong het tot mij door dat ik hulp moest zoeken.”

‘Houd mij aan boord’

Zij wordt doorverwezen naar een psychiater. Binnen enkele sessies wordt duidelijk dat Daniëlle chronisch complexe PTSS heeft. “Een opluchting”, zegt zij. “Ik stelde mij niet aan. Al die tijd voelde ik mij een loser, maar ik had juist hard gewerkt en ben daarin beschadigd geraakt. Ik bedacht me tegelijkertijd, ik ben geen slachtoffer. Ik wilde aan het werk blijven. Ik heb ook letterlijk gezegd, houd mij aan boord. Daar kwam helaas geen duidelijkheid over. Zonde, want dat voedt het wantrouwen dat je op dat moment voelt. Want wat gebeurt er met mij? Wat gebeurt er met mijn functie? Die onzekerheid zorgde dat ik mijzelf nog harder wilde bewijzen, terwijl ik alleen maar verder roofbouw pleegde op mijzelf.” Daniëlle benadrukt wel dat haar directe leidinggevenden het beste met haar hebben voorgehad. “Ze hebben mij willen helpen, daar ben ik van overtuigd. Ze wisten alleen niet hoe. Ze waren ook afhankelijk van wat andere betrokkenen bij mijn reïntegratie zeiden en hadden uiteraard gewoon een team te runnen.”

Beschadigend

PTSS heeft volgens Daniëlle belangrijke jaren van haar leven afgenomen. “Je neemt het mee op het werk en in je gezin. Het heeft mij onder andere een scheiding gekost. Achteraf gezien, want op dat moment wist ik nog niet dat ik PTSS had. Het feit dat ik ziek word maar vijf jaar mijn stinkende best doe om aan boord te blijven, dat heeft mij enorm veel energie gekost. Ik hield geen energie over voor mijn gezin. Vervolgens begint een juridische strijd voor rechtvaardigheid, om het recht op een schadevergoeding. Die strijd is net zo goed beschadigend geweest voor mijn kinderen en huidige echtgenoot. Het slokte heel veel tijd op, ik kon het moeilijk aan.”

Haar (juridische) strijd voor een volledige financiële compensatie voor haar schade door beroepsgerelateerde PTSS is begin dit jaar afgerond. Daniëlle kan nu eindelijk het boek politie sluiten, zoals zij zelf zegt. “Ik voel een gigantische opluchting nu mijn zaak voorbij is. Nu pas kan ik echt aan mijn herstel beginnen. Ik ga proberen meer rust te pakken. Daarna hoop ik weer meer energie te hebben om iets te kunnen gaan doen.”

• Lees ook een interview met Angelique Starreveld over haar ervaring met PTSS

Nieuw stelsel voor beroepsziekten en dienstongevallen

Sinds het voorjaar van 2020 werken de politiebonden en de werkgever aan nieuwe afspraken over betere zorg, ondersteuning en vergoedingen voor collega’s die te maken krijgen met een beroepsziekte of dienstongeval. Dit nieuwe stelsel krijgt steeds meer vorm. Daniëlle is vorig jaar samen met twee lotgenoten ook uitgenodigd voor een overleg hierover met minister Grapperhaus, andere gezagsdragers en de politiebonden.
Daniëlle: “Ik vertelde daar over de strijd die wij, collega’s met PTSS, hebben moeten voeren voor rechtvaardigheid. Het was muisstil. De sfeer was om te snijden. Ik kreeg alleen bijval van Gerrit van de Kamp (ACP-voorzitter, red.). Ik waardeer het enorm dat hij voor ons opkwam. En ik hoop dat ook wij als (oud-)collega’s met onze ervaringen en verhalen hebben kunnen bijdragen aan een betere behandeling en afwikkeling van PTSS-zaken bij de politie in de toekomst.”

Wil je meer weten over wat de ACP doet voor collega's met een posttraumatische stressstoornis? Kijk op onze webpagina over PTSS.