Het glazen huis met gebroken ruiten…

21 juni 2020 staat bij politieagenten en burgers bekend als de dag waarop er rellen uitbraken in Den Haag. De dag waarop volgens sommige extreem politiegeweld is gebruikt. Ik ben zelf politieman en ik heb veel filmpjes van de rellen op social media en de reacties hierop gelezen. Uit deze berichten blijkt dat velen vinden dat de politie het weer eens verkeerd heeft aangepakt. Ik snap niet dat mensen zo snel conclusies trekken, terwijl ze de feiten niet kennen. Hoewel ik dit na 8 jaar toch wel gewend zou moeten zijn. Zo gaat het nou eenmaal, ons werk ligt onder een vergrootglas, en we leven in een glazen huis.

Gelukkig weten wij hoe het werkelijk in elkaar zit en laten we ons in de meeste gevallen niet afschrikken. We gaan gewoon door met ons werk. We voelen ons daarin gesteund door de korpsleiding en de overheid. Des te wranger is het dan ook dat er nu politieke partijen zijn die berichten plaatsen over de rellen waarin ze zeggen dat het geweld van de politie agressief en buiten proportioneel was. Dit zonder eerst een feitencheck te doen bij de politie. Dit zijn dezelfde politieke partijen die eerder opriepen voor meer steun voor de politiemensen en die pleiten voor hardere straffen voor geweldsincidenten. Nogal dubbel niet waar? Het zou ze sieren als ze duidelijk uitspreken waar ze voor staan in plaats van te scoren over de rug van de diender op straat.

Wanneer ik naar de beelden kijk zie ik dat politieagenten tussen de demonstranten doorlopen en het gesprek met ze aangaan, dit alles zonder geweld.  Precies zoals het hoort in Nederland, want het demonstratierecht is een groot goed. Maar ik zie ook dat er mensen na de demonstratie blijven hangen, zelfs als ze meerdere keren aangesproken worden door mijn collega’s dat ze nu echt het terrein moeten verlaten. En ik zie honderden relschoppers die niet zijn gekomen om vreedzaam te demonstreren. Zij zijn gekomen om onrust te zaaien.

De politie waarschuwt ze en geeft aan dat wanneer ze niet luisteren er geweld gebruikt zal worden. Het doet de mensen blijkbaar niet veel, want in plaats van weg te gaan lopen ze juist richting de linie. Ook een vrouw met bloemen in haar hand, die een corrigerende tik krijgt van een collega. Op de beelden zie ik dat hij zich inhoudt. Ik schrik dan ook enorm van de man die op dat moment met gebalde vuist vol op de politie af gaat. En niet één keer, maar meerdere keren. En ook de rest van de menigte vindt het nodig om zich op mijn collega’s te storten en zich niet te houden aan de sommaties. Wanneer de collega’s vervolgens reageren met geweld om de mensen van zich af te houden en de stad te beschermen, worden zij weggezet als beesten, onbegrijpelijk.

Ik heb diep respect voor mijn collega’s die op dat moment tegenover deze relschoppers staan en zie mannen en vrouwen die alles doen om ongeregeldheden te voorkomen. Natuurlijk we zijn de politie, ons werk mag kritisch bekeken worden en als er iets niet goed gaat dan moeten we dat veranderen. Maar op dit moment leven wij in een glazen huis waarvan de ruiten zijn gebroken. En dat voelt niet goed. Het zou dan ook fijn als politici ook nu hun mond open durven doen en laten zien dat ze achter de politie staan en dat deze relschoppers flink gestraft moeten worden.

Jelmar van der Ploeg, GGP Eenheid Oost-Nederland, district Gelderland-Zuid, basisteam Tweestromenland