‘Maak PTSS deel van training’

‘Mij krijg je niet gek’. Het is een opmerking die de hoofdpersoon van de documentaire 'Alleen thuis met een dienstwapen', halverwege maakt. Om er meteen een ‘Nou?’ aan toe te voegen. De aanwezigen in de grote zaal van het Huis voor Veiligheid weten dan intussen maar al te goed hoe hij dit bedoelt. Ze hebben immers de helft van zijn lijdensweg van perfect functionerende politieman naar collega met PTSS meebeleefd.

Op initiatief van de vier politiebonden wordt de aangrijpende documentaire over een politiecollega met het Post Traumatisch Stress Stoornis op woensdagochtend (4 oktober) vertoond. In het publiek zitten de hoofdrolspeler met zijn partner en zijn hulphond, de regisseur van de documentaire, vertegenwoordigers van de politie, Stichting Politieveteraan, vakbondsbestuurders en -medewerkers. Na de vertoning praten zij samen verder over wat ze zojuist hebben gezien.

Grote omslag

De documentaire laat echter eerst op indringende wijze het ingrijpende verhaal van Peter Paul zien. We zien een geconcentreerd werkende politiecollega, bezig met het plaatsen van afluisterapparatuur als undercoveragent. Dit wordt al snel afgewisseld met de uitspraken van zijn naasten. ‘Hij was een heel erg positief mens. Altijd met een glimlach op zijn gezicht. En dat is veranderd’, merkt zijn moeder op een gegeven moment op. Die omslag in gedrag en gemoed wordt eigenlijk door alle geïnterviewden benadrukt. Zijn dochter, zijn toenmalige vrouw, zijn vrienden: allemaal signaleerden ze de grote gedragsveranderingen.

Diagnose PTSS

Aangrijpend is vervolgens het diagnosetraject dat Peter Paul moet doorlopen. Op een gegeven moment wordt hij neergezet als psychiatrisch patiënt met persoonlijkheids- en angststoornissen. Etiketten die mentaal ook weer klappen uitdelen. Zijn zus - ook werkzaam bij de politie - geeft in dit verband aan dat ze het gevoel had dat de geboden hulp de situatie alleen maar erger maakte. Waarna ze aangeeft dat de diagnose PTSS uiteindelijk weer hoop bracht. Op dat moment kan Peter Paul werken aan de langzame weg omhoog. De beelden van hem samen met zijn dochter en zijn hulphond brengen dat sprekend naar voren. Waarna kinderbeelden van een onbevangen kruipende peuter een groot uitroepteken plaatsen achter zijn schrijnende verhaal.

Geen erkenning

Het gebrek aan herkenning en vooral erkenning is een belangrijke kwestie bij PTSS. Dat laat ervaringsdeskundige Dave Dedel van Stichting Politieveteraan in het kringgesprek na de documentaire weten. ‘Als buitenstaander verbaast het me dat de politieorganisatie nog steeds niet openstaat voor deze problematiek’, reageert regisseur Hester Overmars. ‘En dat je als leidinggevende dus ook geen rekenschap hoeft af te leggen over wat er met je ondergeschikten gebeurt.’ De aanwezige actieve politiemedewerkers en vakbondsvertegenwoordigers kunnen die indruk alleen maar bevestigen.

Deel van opleiding

Bestuurder en politieman Koen Simmers (NPB) oppert dat PTSS eigenlijk een plaats moet krijgen in het hele trainingstraject. Hij illustreert dit met een praktijkvoorbeeld van een aspirant die in een heftige situatie terechtkomt en absoluut niet weet hoe hij ermee om moet gaan. ‘Laat PTSS gewoon een onderdeel zijn van het opleidingsprogramma. Zodat er bewustzijn komt’, stelt hij. Waarop Peter Paul aangeeft dat het bewustzijn nog veel verder in de organisatie zou moeten worden gebracht. Daarop concludeert ACP-secretaris en gastheer van deze bijeenkomst André Ditewig dat de getoonde documentaire hierin absoluut een rol zou kunnen spelen.